ვიცანი, ღმერთო, სამყარო

ვიცანი, ღმერთო, სამყარო ავტორი: ვაჟა-ფშაველა

1903 წელი

ვიცანი, ღმერთო, სამყარო, -
 ეს შენი დანაბადები, -
 იმისი ავლა-დიდება
 და შიგ საგძალი ნადები;
 მბოჭავს, არ მათავისუფლებს
 გარს შემორტყმული ბარდები;
 დღეს გულსაცა სწვავს, კუჭსაცა
 გუშინ ნაჭამი ქადები.
 რად გვინდა, ნეტავ, სიცოცხლე,
 ეს ამოდენა ამბები,
 თავში სიცილი, მოლხენა,
 ბოლოს - ვაი და დარდები!
 განგების სათამაშოდა,
 გასართობად ვართ გამხდრები;
 ერთია, თუნდა ჩვენ ვიყვნეთ
 და თუნდა მინდვრის თაგვები:
 გავერანდება ერთხელაც
 ტურფად შემკული ბაღები,
 ჩამოინგრევა დარბაზი
 და სრა-სახლების თაღები;
 ცრემლს დაუწყებენ ფრქვევასა
 დღეს მოლხინარი ბალღები.
 ამას ბჭობს, ვისც აბარია
 განგების ბჭეთა საღები.
 ასეა, ვიცით კარგადა,
 ამ წუთისოფლის თვისება,
 ვერაფერს ვიზამთ ომითა,
 არას გვიშველის გინება,
 ქრთამი და ხვეწნა-მუდარა,
 ხმალ-ზარბაზნების ღირება,
 დიდი ჭკვა, გამოცდილება,
 ქველობის გამოჩინება.
 განგების გასართობნი ვართ
 ჩვენის ჭირით და ლხინითა,
 ამის მეტს ვერ თუ შესძლებდა,
 ღმერთმა ინება იმითა -
 დაგვღალოს, ოფლი გვადინოს,
 მერე გაგვაძღოს ძილითა,
 რომ ბოლოს სიტკბო ვიგემოთ
 გამსჭვალულებმა ჭირითა.
 ალბათ, ასე სჯობს, ჩვენ ვცდებით,
 ვერ ვსაზღვრავთ ჩვენის ტვინითა
 იმას, რაც წარმოსდინდება
 სიწმინდის ჭურჭლის პირითა!